EEN HEEL DROEVIG BERICHT

 Lena, geboren op 30 mei 2013 overleden op 1 september 2013

 

Wat was ik trots op mijn op 30 mei jl geboren nestje van Mafego’s Norma Jean Ilona en Gilderoy von Östenreichring.

4 schitterende reutjes en 4 schitterende teefjes.

Toen ze ruim één week oud waren kreeg ik bericht van hele goede kennissen van mij dat zij hun twee honden, waarvan er een bij mij vandaan kwam op de respectabele leeftijd van 14 jaar hadden moeten laten inslapen. Heel erg verdrietig waren ze. Zo verdrietig dat ik niet durfde te vertellen dat hier een prachtig nestje was.

Diezelfde dag namen zij telefonisch contact met mij op om te vragen of het gelegen kwam dat ze naar me toe kwamen. Natuurlijk mocht dat, nadat ik gevraagd had of ze er al tegen konden dat hier de cockers los in huis lopen. Dat hoefde geen probleem te zijn. De pupjes lagen toen nog met de moeder op een apart kamertje, dus hoefden ze die niet te zien.

Al spoedig kwam het gesprek op het aanwezige nestje, waarvan nog teefjes beschikbaar waren.

Eén van de dames begon door haar verdriet heen te glimlachen en vond dat er in hun gezin een cockertje thuis hoorde. Ook de andere dame was hiervan spoedig overtuigd.

Besloten werd, dat één van de teefjes naar hun zou gaan als ze acht weken oud waren.

Alle weken zijn ze een keer komen kijken ook om een keuze te maken, welk hondje naar hun zou komen.

Op 4 juli werd Lena opgehaald en de dames waren erg gelukkig. Wel in het besef dat ze hun vorige cockers in hun hart zouden meedragen.

Lena veroverde al heel spoedig de harten van, niet alleen haar eigenaren, maar van de hele buurt, die haar vaak even kwamen knuffelen.

Vrijdagmiddag werd Lena uitgelaten op een plaats waar geen auto’s konden komen. Om haar energie kwijt te kunnen werd ze los gemaakt van de lijn.

Lena rende vrolijk in het rond en door haar enthousiasme zag ze een lantaarnpaal niet staan. In volle vaart botste ze hier tegenaan en het vrouwtje dacht nog: “dat kan wel eens een hersenschudding zijn”

Thuisgekomen heeft Lena nog normaal gegeten, maar enkele ogenblikken daarna ging ze liggen om praktisch niet meer overeind te komen.  Ook ging zij tot twee keer toe aan het overgeven. De baasjes van Lena hebben onmiddellijk contact gezocht met hun dierenarts waar ze direct terecht konden. De dierenarts dacht ook aan een hersenschudding en gaf haar een pijnstilling en een antibraakmiddel.

Lena mocht mee naar huis. Wel moest ze zoveel mogelijk rusten.

Toen ze in de loop van de avond erg apathisch werd hebben de dames toch weer contact gezocht met de dierenarts. Weer richting dierenarts en Lena moest in de kliniek blijven.

Zaterdagmorgen is de dierenarts ervan uitgegaan dat ze een bloeding en/of vocht tussen de hersenen had en via veel omzwervingen zijn ze aan het geneesmiddel Mannitol kunnen komen. Een geneesmiddel wat ook voor mensen gebruikt wordt om vocht af te drijven uit de hersenen.

Lena leek hiervan op te knappen en begon zelfs weer te drinken. Wel was ze zo moe, dat ze na het drinken weer door haar pootjes zakte. In de loop van de middag zijn de eigenaren weer richting dierenarts gegaan en Lena beurde haar hoofdje op als teken van herkenning van haar baasjes.

Er was weer een klein beetje hoop. De dierenarts heeft de dames verteld, dat ze geen enkele voorspelling kon doen hoe het hondje er geestelijk uit zou komen, als ze het zou overleven. Op dat moment was dat het minst belangrijke  voor de eigenaren.

ALS ZE HET MAAR MOCHT OVERLEVEN.

Deze wens is helaas niet in vervulling gegaan. Zaterdag om 14.00 uur belde de dierenarts dat ze spoedig naar de kliniek moesten komen omdat Lena erg achteruit ging.

In de kliniek bleken de oogjes van Lena al helemaal weggedraaid en hebben de eigenaren, in samenspraak met de dierenarts, besloten om verder leed voor Lena te voorkomen, haar te laten inslapen.

Lieve Jolanda en Christiana, wat heeft Lena een kort maar geweldig leven bij jullie gehad. Jullie hebben er echt alles aan gedaan om haar te redden, samen met jullie geweldige dierenarts. Kosten noch moeite hebben jullie bespaart. Dit verschrikkelijke ongeluk is helemaal niemands schuld, maar “gewoon” hele domme pech.